“Бөркөт бит һин!”, “Гүзәл кешеләр һеҙ!” Эпитеттарҙы йәлләмәне ағай. Тойғо-кисерештәрен дә. Кешеләрҙе ихлас яратты. Асыҡ та, алсаҡ та ине. Яҙмышы гел аяҙҙан ғына тормаһа ла, күңеле лә, ижады ла шау ҡояшлы булды. Яҡшы шиғыр яҙып та, насар уҡыған шағирҙар була. Насар шиғыр яҙып та, матур уҡы­ғандары ла осрай. Абдулхаҡ ағай һирәгерәк осрай торған өсөнсөләр рәтенән ине: уның сәхнәләрҙә шиғыр уҡыуы тотош бер драма кеүек була торғайны. Шиғри һүҙҙәре уның йәнен йыртып сығып, керештән осҡан уҡ һымаҡ һәр тамашасының күңеленә барып ҡаҙала ине. Шағир үҙе талпынып-талпынып осоп ҡына китерҙәй:
“... – Мин – Ер-әсә,
Мин – Ер-әсә,
Мин – Ер-әсә, өндәшәмен,
Һеҙҙең йөҙгә, һеҙҙең күҙгә
Тура ҡарап һөйләшәмен!
Һөйләйемме ел телендә,
Һөйләйемме гөл телендә,
Һөйләйемме ил телендә:
Мәңге яҡты,
Мәңге янар
Хәҡиҡәт бар һәр һүҙемдә!..”
Шиғри һүҙең бар ине, шиғырыңда моң бар ине, һәр һүҙеңдә хәҡиҡәт бар ине. Барыһы ла бында ҡалды, барыһы ла беҙгә ҡалды.
Әллә ниндәй булды бы­йылғы йыл... Күк кәнсәләрендә план тулмай, ахыры. Шуға күрә унда ашығалар. Ағайҙарҙы берәм-берәм алалар. Тимер Йосопов, Ғәлим Дәүләди, Ирек Кинйәбулатов... һәм бына – Абдулхаҡ Игебаев. Тотош быуын китә. Башҡорт шиғриәте көмбәҙен тотоп торған алтын бағаналар һирәгәйгәндән-һирәгәйә. Бындай осраҡта, шартына килтереп, рухта­рығыҙ тыныс булһын, ағайҙар, беҙ һеҙҙе алышты­рырбыҙ, тип әй­тергә кәрәктер ҙә... Әммә... һеҙҙе бер кем дә алыштыра алмаясаҡ бит. Рухтарығыҙ тыныс булһын өсөн, доғаларға ҡушып, шуны ғына әйтә алам: китаптың ҡәҙере бар ваҡытта, шиғыр уҡыған халыҡ бар саҡта, әҙәбиәт менән әҙәмиәт бер үк мәғәнәгә эйә булған осорҙа йәшәүегеҙ менән бәхет­леһегеҙ.
Алдымда – Абдулхаҡ ағайҙың китаптары... Шағир һүҙе, шағир мираҫы, шағир аманаты:
“... Һәр ғүмерҙең үҙ яҙмышы була,
Һәр кемдең дә була тәҡдире.
Ахыры, тәҡдир үҙе ҡушҡанғалыр
Халҡым күңелендә – Мин тере!
Бөгөн дә мин, офоҡтарға бағып,
Ҡаршы алам төҫлө ал таңды...
Сая рухым минең һис ҡасан да
Ташлап китмәҫ тыуған Ватанды!”






Һәр бер кеше
ерҙә берәү генә

Һәр бер кеше ерҙә берәү генә,
Берәү генә уның ғүмере.
Һәр кемдең дә тик үҙенсә генә
Быҫҡып, йәки баҙрап яналыр ул
Яҙмыш усағының күмере.

Һәр бер кеше ерҙә берәү генә,
Берәү генә уның йөрәге.
Һәр кемдең дә тик үҙенсә генә
Ваҡыт-ваҡыт тәрән уйға сумып
Моңаялыр күңел тирәге.

Һәр бер кеше ерҙә берәү генә,
Берәү генә уның йәне лә.
Һәр кемдең дә тик үҙенсә генә
Берсә һүрәнләнеп, берсә балҡып,
Йылтылдайҙыр ғүмер шәме лә!

Һәр бер кеше ерҙә берәү генә,
Берәү генә уның һулышы.
Һәр кемдең дә тик үҙенсә генә
Яҙмышының төрлө ептәренән
Нағышланалыр ул тормошо.

Һәр бер кеше ерҙә берәү генә,
Әммә ләкин шулай булһа ла:
Ул үҙенсә, үҙе теләгәнсә,
Бөтә хоҡуҡтарын файҙаланып,
Йәшәй аламы һуң донъяла?!

Ғәзиз йәнгә аяу бармы беҙҙә?
Инсандарҙың бармы ҡәҙере?
Ҡәҙере булһа, заман зарын йотоп,
Яугир ветерандарҙың, сал ҡарттарҙың
Ҡанһырамаҫ ине бәғере!

Ғәзиз йәнгә аяу бармы беҙҙә?
Эт көнөндә күпме әҙәмдәр!
Мең хәсрәтле Ер-Әсәне йәлләп
Ай, Ҡояшы, йондоҙҙары менән
Һыҡтап-иңрәп ҡуя ғаләмдәр!!!

Һәр бер кеше ерҙә берәү генә,
Берәү генә, шуны аңлағыҙ:
Әй, илдәштәр, аҫыл милләттәштәр!
Был донъяла, күҙ нурындай ҡурсып,
Бер-берегеҙҙең ғүмерен аяғыҙ!
Аяғыҙ!
Һәр бер кеше ерҙә берәү генә!



Йәшәп һыуһын ҡанманы

Көндөҙ ҡояшым йылмайһа,
Төнөн айым баҙланы,
Ҡурайымдың аҫыл моңо
Хистәремде наҙланы;
Моңло, нурлы атайсалда
Йәшәп һыуһын ҡанманы!
Их, һыҙа йөрәккәйҙәр,
Уҙа шул ғүмеркәйҙәр!

Илһам ҡошом һайрай-һайрай
Йәнтөйәкте данланы.
Саф мөхәббәт ялҡындары
Күкрәгемде ялманы.
Мөхәббәтле илкәйемдә
Йәшәп һыуһын ҡанманы!
Их, һыҙа йөрәккәйҙәр,
Уҙа шул ғүмеркәйҙәр!

Ерем һуты, ерем ҡото,
Ҡандарымда ҡайнаны,
Күк Уралдың гүзәллеге
Күңелемде арбаны,
Хайран матур был донъяла
Йәшәп һыуһын ҡанманы!
Их, һыҙа йөрәккәйҙәр,
Уҙа шул ғүмеркәйҙәр!