Әхирәтем Илмираның ҡулынан килмәгән эш юҡ: энә һәм ырғаҡтар менән бәйләй, күҙ яуын алырлыҡ әйберҙәр сигә, телеңде йоторлоҡ ҡамыр аштары бешерә, буяуҙарға йән индереп, һүрәт төшөрә... Һанай китһәң, тағы ла әллә нәмәләр эшләй белә. Ауылыбыҙҙа юбилей тантаналарына, туй табындарына уны саҡырып өҫтәл биҙәтәләр, кәләш көйәнтәһенә һәм силәктәренә матур сәскәләр төшөртәләр.

Рәсемдәрҙе күп ваҡыт күңеленә килгән образдар аша яһай. Уларҙа бала саҡ йылдарының аһәңдәре, тыуған яҡ йылыһы һиҙелә. "Силәктәге һүрәттәрҙә урман, һауа, гөл-сәскә һәм емеш-еләк еҫтәренә тиклем тоям", — тип әйтеүе Илмираның үҙ эшен ни тиклем яратҡанын һәм ихласлығын күрһәтә.
Уның өйөнөң тышҡы күтәрмәһенән үк үҙ ҡулы менән бәйләгән балаҫы йәйелгән. Ә йорттоң эсендә әхирәтемдең күңел биреп һәм күҙ нурҙарын тамыҙып башҡарған эштәренең сиге юҡ. Ул төрлө өлгө менән кофта, күлдәк, ойоҡ, башалтай, өҫтәл йә диван япмалары, тағы ла бик күп әйбер бәйләй. Туғандарына, дуҫтарына бүләк итә уларҙы.
— Берәүһен дә һатмайым, бүләк итәм. Ҡайһы саҡ бик үтенеп һораһалар, бәйләйем. Аҡса минең өсөн мөһим түгел. Ижадымдан йәшәү көсө алам. Ирем дә, балаларым да: "Бер генә эшеңде лә һатма", — тиҙәр. Атай-әсәйҙең дә тәрбиәһе ныҡ булды. Әсәйемдең әсәһе Ғәшүрә төрлө төҫтәге ептәр менән балаҫ һуға, ауылдаштарына күлдәк тегә торғайны. Ә икенсе өләсәйем Шәмсинур бер иҫке әйберҙе лә әрәм итмәйенсә, ҡорамалар телеп, шуларҙан биҙәк яһап ултырғыс, һике япмалары тегә ине. Олатайым Муллағәли Нурғәлиев бик оҫта тегенсе булды. Ғүмер буйы ауылдаштарыбыҙға тиренән тун, һырып фуфайка, "тройка" костюмдар, бүрек, түбәтәй ише әйбер текте. Һуғышта командирҙарҙың махсус тегенсеһе булған. Әсәйем Ифада Муллағәли ҡыҙы Сәғәҙиева ғүмер буйы табип булып эшләне, әле пенсияла, 77 йәштә булыуына ҡарамаҫтан, бөтә нәмәне үҙе тегеп кейә. Һеңлем Идая ла бәйләмгә оҫта, — ти Илмира Рифҡәт ҡыҙы.
Әхирәтем — күптәрҙең серҙәше лә. Тағы ла бер күркәм сифаты бар: ул — йомарттарҙың йомарты. Үҙенә ҡалмаһа-ҡалмай, кешегә һуңғы тинен дә сығарып бирә.
— Хәҙер оҫталыҡты арттырырға мөмкинлек күп. Журналдар алдырам, Интернетта ултырам, уҡыйым, өйрәнәм. Һәр башҡарған эшем — миңә ҡыуаныс, шуларҙы бүләк итеп йәм табам. Ҡайҙа ғына булыуыма ҡарамаҫтан, ҡул эшен үҙем менән йөрөтәм. Бер ҡасан да ҡул ҡаушырып ултырмайым. Көндәлек мәшәҡәттән, донъялағы аһ-зарҙан ижад емештәре ҡотҡара. Бер төҫлө бәйләмдәрҙән арып китһәм, икенсе төрлөгә күсәм, — ти оҫта.
Әллә нисә эшен бер юлы алып бара Илмира. Утыҙ бер йыл мәктәптә уҡытыусы булып эшләп, пенсияға сыҡҡас, бәйләү-сигеү айырылғыһыҙ юлдашына әйләнгән. Бөгөн энәһеҙ, ырғаҡһыҙ бер көнөн дә күҙ алдына килтермәй оҫтабикә. "Илле йәштән һуң да ҡул эше менән шөғөлләнә башлау һуң түгел", — ти ул.