Иғтибар иткәнегеҙ бармы, беҙ һауа торошонан ҡасан ҡәнәғәт ҡалабыҙ? Ҡояш сыҡһа – беҙгә эҫе, ямғыр яуһа – еүеш, һалҡынайтһа – һыуыҡ... Һис тә ярап булмаған кеүек...
Ә уйлап ҡараһаң, тәбиғәттең насар һауа торошо бармы ни? Һис шикһеҙ, юҡ! Уның һәр балҡышында Хоҙай Тәғәләнең ҡөҙрәте ята. Һәр миҙгел гүзәл һәм үҙенсәлекле. Ҡойоп ямғыр яуһа ла, ҡотороп ҡар-бурандар уйнаһа ла, ҡояш ҡыҙҙырһа ла — барыһы ла әҙәм балаһының тәбиғәткә булған асылына бәйле.
Ә ямғыр иһә – минең өсөн аңлатып бирә алмаҫлыҡ бер мөғжизә. Был тәбиғәт күренеше – ҙур хикмәттәрҙең береһе. Хатта ки ямғыр яуған ваҡытта Пәйғәмбәребеҙ Мөхәммәт ғәләйһис-сәләм: “Эй, Раббым, был ямғырҙы хәйерлегә, шифаға, бәрәкәткә генә бир”, — тип айырым доға ҡылыр булған.
Хәҙистәрҙә яҙылыуынса, “Ямғырҙың һәр тамсыһында – Хоҙайҙың рәхмәте. ...Уларҙың һәр тамсыһы менән ергә фәрештәләр төшә”. Шуға ла янымда фәрештәләр күбәйгән ваҡытта, мин Хоҙайҙан донъя тыныслығын, дуҫтарымды һәм туғандарымды үҙенең мәрхәмәтенән айырмауын үтенәм.