Атай-әсәйгә һүҙең, эшең аша ихтирам-хөрмәт күрһәтеү, уларға ҡарата изгелекле булыу, ҡәнәғәтһеҙлек белдермәү – балаларҙың төп кешелек бурысы.
Үҙеңде тыуҙырып үҫтергән өлкәндәргә һәр ваҡыт асыҡ йөҙлө булырға кәрәк. Уларҙың риза­лығын алыу, ҡәнәғәтлегенә өлгәшеү һәр кемдең тормошона бәрәкәт бирер.
“Ҡөрьән Кәрим”дә ата-әсә ха­ҡы түбәндәге әмерҙәр аша етке­ре­лә: “Ғибәҙәтте Аллаһ Тәғәләгә ҡылығыҙ һәм ата-әсәгә изгелек итегеҙ. Улар янығыҙҙа йәшәп ҡар­тайһа, һис бер заман “уф!” тип әйт­мәгеҙ, гелән матур, яғымлы һүҙле булығыҙ”.