Йәш ғаилә яңы фатирҙа йәшәй башлаған. Ҡатын иртәнсәк уяныу менән тәҙрәгә күҙ һалһа, күршеһе кер элеп йөрөй, ти.
– Ҡара әле, ҡайһылай бысраҡ йыуған! – тип аптырауҙан хайран ҡалған ул. Был хаҡта иренә әйтһә, уныһы әллә ни иғтибар бирмәгән.
– Моғайын, һабыны насарҙыр, – тип ҡуйған ҡатын. – Бәлки, үҙе йыуа белмәйҙер. Өйрәтергә кәрәк булыр.
Бындай хәл күршеһе кер элгән һайын ҡабатланған. Ә бер иртәлә ҡатын, тәҙрәгә ҡарап, тағы ла ҡысҡырып ебәргән:
– Оһо! Бөгөн керҙәре таҙа! Ниһайәт, йыуырға өйрәнде күршем!
– Яңылышаһың, – тип көрһөнгән ире. – Киреһенсә, мин, иртәрәк тороп, үҙебеҙҙең тәҙрәне йыуҙым…