Бер ҡатындың балаларына ваҡыты етмәгән. Эш, карьера, шәхси тормош... Шулай ҙа улы менән ҡыҙы һис нигә мохтажлыҡ кисермәй, муллыҡта үҫкән. Әсәй кеше балаларының бәләкәй “шуҡлыҡ”тарына күҙ йомған, ә улары быға ҡыуанған ғына.
Сабый саҡ тиҙ үткән. Үҫмерлек осоро еткән. Беренсе дәғүәләр, ғәйепләүҙәр, асыҡтан-асыҡ еткерелгән хис-тойғо... Әсәй кеше шул саҡ үҙе өсөн аяныслы асыш яһаған: балалары һөйөүһеҙ үҫкән бит! “Уларҙы тәрбиәләүгә ниңә ваҡыт тапманым? Насарлыҡтан ни өсөн араламаным? Яҡшылыҡ менән яуызлыҡты ниңә ваҡытында айырырға өйрәтмәнем? Ниңә, ниңә?..”
Балалары менән сираттағы аңлашылмаусан­лыҡҡа юлығып, уларҙы йәнә тыңлата алмағас, ҡатын аш бүлмәһенә сығып илай башлаған. Быны һиҙҙермәҫ өсөн һуған әрсергә тотонған. Әсәһе килеп ингән:
– Ниңә илайһың?
– Бигерәк “яуыз” һуған эләкте... Шундай төрҙәре була ла инде: илатмай ҡуймай.
– Күрәһең, үҫкәнендә һыуҙы аҙ һипкәндәр...
Эйе, балалар менән дә шулай. Бәләкәй саҡтарында һөйөү-наҙға мохтажлыҡ кисертәһең икән, ҙурайғас, әсе күҙ йәшеңде түктерерҙәр.