Заһира апай Ғәзизова ғү­мере буйы район гәзитендә эшләне. Көндәрҙең бере­­һе­н­­дә улар редакция ма­ши­наһында командировкаға сыға. Яҙғы матур көн. Магнитоланан дәртле көйҙәр ағыла, барыһының да кәйефе шәп. Тиҙҙән улар бер боро­лошҡа яҡынлаша. Ҡасаба ере бит, светофор-маҙар юҡ. Шофер йәнәшәһендә ултыр­ған Заһира апайға:
– Ҡарағыҙ әле, уң яҡта машина-фәлән күренмәйме? – ти.
Заһира апай, әллә ҡарай, әллә юҡ.
– Юҡ, юҡ.
Шул минутта машинаға шап иттереп мотоцикл килеп бәрелмәһенме! Ярай әле әллә ни ҙур зыян килмәй. Шулай ҙа кәйефе ҡырылған шофер Заһира апайға:
– Нимәңде ҡарап улты­ра­һың ул? – тип ысҡын­дыр­ғанын һиҙмәй ҙә ҡала.
Заһира апай иҫе лә китмәй:
– Атаҡ, һин машина тип әйттең бит, – тип яуаплай.