Эштән арып ҡайтҡан әсәйем киске аш әҙерләп йөрөй. Бер аҙҙан атайым алдына өҫтәлгә көйгәнерәк былау, то­мат соусы ултыртылды. Былауҙың утта кәрәгенән артыҡ тотолғанын шун­да уҡ шәйләнем, шулай ҙа ­ата­йымдың һиҙгерлеген тикшереп ҡарарға булдым. Ул иһә, бер ни күр­мәгәндәй, былауҙы ихлас ҡабып, ми­нең көнөм нисек үтеүе хаҡында һо­раша башланы. Нисек, нимә тип яуап­лағанымды бөтөнләй хәтер­лә­мәйем, әммә шул мәлдә әсәйемдең көй­гән аш өсөн ғәфү үтенгәне иҫтә ҡал­ған. Ә атайымдың: “Ҡәҙерлем, көй­гән былауҙы нисек яратҡанымды бел­һәң ине!..” – тип уны тынысланды­рыуы ғүмерлеккә күңелемдә уйылды.
Һуңғараҡ, йоҡларға ятыр мәл еткәс, шым ғына килеп атайымдан ысынлап та көйгән былау яратамы икәнлеген һораным. Мине ихлас ҡосаҡлап: “Әсәйең эштән арып ҡайтҡан. Уға ял кәрәк. Көйгән былау берәүгә лә зыян килтермәй, ә бына уйламай әйтелгән һүҙҙәрҙең кеше күңеленә мәңгелек яра һалыуы ихтимал”, – тине атайым...