Әйләнә-тирәбеҙҙә ғәжәп яҙмышлы, оҫта ҡуллы, тормошто йәмләргә, матурларға ынтылып йәшәгән кешеләр бар. Малаяҙ ауылында ғүмер иткән Эльмира Хәкимова — шуларҙың береһе.

— Атайым да оҫта булды, урындыҡ, өҫтәл, ишек, тәҙрә өлгөләре эшләй ине. Өйөм­дәге барлыҡ йыһаз – уныҡы. Улар сифатлы, хәҙергеләр кеүек бысҡы вағынан яһал­маған.
Мин унан эшкә өйрәнеп үҫтем. Рәсем төшөрөргә лә әүәҫ булдым. Шуға күрә атай-әсәйем һәләтемде үҫ­те­рергә теләне. Тәүҙә Өфө­лә, унан Силәбе өлкәһенең Һатҡы ҡалаһында уҡыным, – ти Эльмира.
Бәйләмгә лә маһир ул. Буш ваҡыты булдымы, ошо шөғөлөнә тотона. Йәнә ҡурсаҡтар яһай.
– Бәйләү – сабырлыҡ талап иткән ваҡ эштәрҙең бе­реһе, – тип ихлас һөйләй әңгә­мәсем. – Ҡайһы саҡ сәғәт­тәр буйы айырыла алмайым, һүрәт төшөрәм. Ашау-йоҡоно ла онотам, көн һайын уртаса өс сәғәт бәйләйем.
Оҫта ханымдың ҡулда­рына күҙ эйәрмәй. Яратҡан шөғөлөнән йәм таба, ләззәт ала ул.