Дин – мәңгелек төшөнсә. Уны Аллаһ Тәғәлә тарафынан әҙәм балалары күңелендә изгелек тәрбиәләү өсөн ебәрелгән ҡанун-ҡағиҙә тип беләбеҙ.Ауылыбыҙ борон-борондан динле, мәсетле булған. Байрамдар мәлендә беҙҙең иман йортона Ҡаңны-Төркәй, Ҡыҙрас, Ҡоръятмаҫ, Ташлы, Торонтайыш ауылдары муллалары ла килеп, аҙан әйтеп, Ҡөрьән уҡып киткән.
Уҙған быуаттың 60-сы йылдары башында иһә мәсеттең манараһын емерҙеләр. Бөтөн ауыл халҡының шул ваҡиғаны тетрәнеп күҙәткәне, күҙ йәшен һөртөп таралғаны иҫтә ҡалған. Ләкин ауылдаштарым мәсет юҡ тип динде инҡар итмәне: ураҙа тотто, ҡанға һеңгән ҡанундарға буйһоноп йәшәргә тырышты.
Минең ике нәнәйем дә дини кешеләр ине. Көнөнә биш намаҙын ҡалдырмайынса, ураҙа тотоп, әҙәплелеге, иплелеге менән һоҡландырып ғүмер иттеләр. Икеһе лә Ҡөрьәнде яттан белә торғайны. Бала саҡтан уҡ ҡояш ҡалҡмаҫ элек улар менән бергә уянып, сәхәр эсеп, кискеһен тәмле итеп ауыҙ асыуыбыҙ күңелгә яҡты хәтирә булып уйылған. Нәнәйҙәрем беҙгә артыҡ өгөт-нәсихәт уҡыманы, үҙ өлгөһөндә дингә яҡынайтып үҫтерҙе.
Ете балалы ишле ғаиләлә мин иң өлкәне инем. Өс һеңлем, өс ҡустым булды. Уларҙы ҡарау, өй мәшәҡәттәре минең иңгә төшә торғайны. Мәктәпте, унан Бәләбәй ауыл хужалығы техникумын тамамлағас, армияла хеҙмәт итеп, тыуған төйәгемдәге Жданов исемендәге колхозда механик булып эш башланым. Ҡәҙерле нәнәйҙәрем бер-бер артлы баҡыйлыҡҡа күсте. Тик уларҙың биргән ғилеме, тәрбиәһе күңелемә мәңгелеккә уйылғайны. Гелән дингә тартылдым, Ҡөрьән мәжлестәренә йөрөнөм. Алтмыш йәште уҙғас иһә ныҡлап намаҙға баҫтым, йәнемә ләззәт, рәхәтлек алдым. Дин бит күңелгә тыныслыҡ бирә, изгелеккә, мәрхәмәтлеккә әйҙәй, тәнде сихәтләндерә, пакландыра.
Әл-хәмдү лил-ләһ, ауылдаштарым бер-береһе менән ифрат татыу, берҙәм. Шатлыҡ-ҡыуанысты ла, ҡайғыны ла уртаҡлашып йәшәйбеҙ. Ә бындай һыҙаттың нигеҙе – динлелектә, мәрхәмәтлектә, изге күңелле булыуҙа. Атай-әсәйемә килгәндә, улар ғүмер буйы колхозда хеҙмәт итте. Атайым заманына күрә уҡымышлы кеше ине. Урындағы хужалыҡта хисапсы, унан ревизия комиссияһы рәйесе булды. Буш ваҡытында сана, арба тәгәрмәстәре яһаны, балта оҫтаһы ине. Әсәйем иһә төрлө эштә йөрөнө: бесән дә сапты, сөгөлдөр ҙә утаны. Күмәк баланы үҫтереү ҙә ҡәҙерлеләремә еңелдән булмағандыр.
Беҙҙе эшһөйәр, кешелекле итеп тәрбиәләне атай-әсәйебеҙ. Һәр ваҡыт ҡулына “Ҡөрьән Кәрим” тотҡан нәнәйебеҙҙең дә күркәм тәрбиә алыуыбыҙҙа өлөшө баһалап бөткөһөҙ. Ҡәҙерлеләребеҙ биргән һабаҡҡа тоғро ҡалып, “бисмилләһ”һеҙ ризыҡҡа үрелмәйбеҙ, эш башламайбыҙ, “Аллаһу әкбәр” итмәйенсә, өҫтәл янынан тороп китмәйбеҙ. Алдашыуҙың, урлашыуҙың харам икәнен күңелгә ныҡлы һеңдергәнбеҙ.
Техникумда алған белемем тормошта ҙур теләк булды. Эшһеҙ торғанымды хәтерләмәйем. Ҡайҙа ғына хеҙмәт итһәм дә, кәрәкле белгес инем. Ҡатмарлы һынауҙар аша үттем, әл-хәм-дү лил-ләһ, һынманым, һығылманым. Әле, хаҡлы ялда булһам да, эштән туҡтағаным юҡ. Уҡыу комбинатында йәштәрҙе һөнәр серҙәренә өйрәтәм, ҡыҙыма терәк-таяныс булырға тырышам.
Үткәндәремә, бөгөнгөмә күҙ һалам да шундай фекергә киләм: ергә бер әҙәм балаһы ла юҡҡа ғына килмәгән. Уйлай белгән һәр кем донъяның камиллығын, дөрөҫ йәшәү зарурлығын аңларға тейеш. Иманың ныҡлы икән, тәнең менән йәнең дә саф, таҙа, тыныс була. Ошоға инанып йәшәйем бөгөн, әл-хәмдү лил-ләһ. Изгелек таратып йәшәйек, хөрмәтле ҡәрҙәштәр. Бер-беребеҙгә ҡарата мәрхәмәтле, шәфҡәтле, иғтибарлы, ихтирамлы булайыҡ!