Ул мәлдә беҙҙең яҡтарҙа ҡырғыҙҙар байтаҡ була. Асығып, өйҙән- өйгә һоранып йөрөгән берәүһенә Һылыубикә өләсәйем бер бөтөн икмәк бирә.
Быға күңеле булған ҡырғыҙ башта доға ҡыла. Шунан һуң, хужа­ның күңелен күрер өсөн, йырлай башлай. Бер баш­лағас, күрәһең, үҙе лә оното­лоп киткәндер инде, туҡтамай йырлай ҙа йырлай икән. Тиҙҙән өләсәйем ҡурҡыуға ҡала. Туҡтарға ҡушып ҡарай, тик тегенеһе уның һайын ярһый бара. Аптырағас, өләсәйем илай башлай. Ә ҡырғыҙ, минең йырымды аңлап, мине йәлләп илай икән тип, тағы ла дәртләнеберәк дауам итә. Бәхеткә күрә, өләсәйем тәҙрәнән Шәрифулла ба­байҙың урамдан үтеп барғанын күреп ҡала ла саҡыра һала. «Шәрифулла, туҡтат әле ошо бәндәне, ике сәғәт йырлай инде, үлә бит», — ти икән.
Тегене көскә туҡтатып, өйҙән сығарып ебәрәләр. Баҡтиһәң, ҡырғыҙҙарҙа үҙҙәренең яҙмышын тотош йырға һалып йырлау ғәҙәте бар икән, ул үҙе тураһында шу­лай «һөйләгән».
Хәҙер беҙҙең яҡта шундай лаҡап бар: биҙҙергән кеше­не «ҡырғыҙ йырлай башла­ны» тиҙәр.