“Тубырсыҡ”та “Ер-һыу атамалары” тигән рубрика асылыуға бик ҡыуандым. Әсәйем менән атайым да шатланды. Уларҙың һөйләүе буйынса үҙебеҙҙең яҡтағы бер ҡая исеменең тарихын яҙып үтмәксемен.
Борон-борон заманда беҙҙең төбәктә бер һунарсы йәшәгән, ти. Бик оҫта булғанлыҡтан, исеме тирә-яҡҡа танылған. Бүре, айыу, шәшке, ҡуян — ниндәй генә йәнлек алмаған ул!
Бер көндө, ғәҙәттәгесә, ауға сыҡҡан. Тау-таш буйлап йөрөй торғас, һунарсының тоғро эте төлкөнөң эҙенә төшкән дә уны ҡыуып киткән. Хәйләкәр йәнлек бер ҡаяға барып сыҡҡас, таштар артына йәшенгән. Эт, уны-быны абайламай, ҡаянан осоп төшөп үлгән. Һунарсы бик ныҡ ҡайғырған. Ауылдаштарына тоғро дуҫын нисек юғалтҡанын һөйләгән. Шунан бирле халыҡ текә ҡаяны Этосҡан тип атай башлаған.