Аҫтын-өҫкә

Хужа Насретдин йорт һалған. Ул оҫталарға түшәмгә йәйеләһе таҡталарҙы – иҙәнгә, ә иҙәнгә тигәндәрен түшәмгә йәйергә әмер биргән.
Балта оҫтаһы, быға ғәжәп­ләнеп, ни өсөн Хужа улай киреһенсә эшләтә, тип һораған.
– Йорт һалынып бөткәс, мин өйләнәм, – тигән Хужа. – Ә ҡатын барыбер өйҙөң аҫтын-өҫкә әйләндерәсәк.

Ҡатынының һүҙен тыңлаған

Бер ваҡыт Хужа баҫыуҙа саҡ­та, туҡталып, тауыҡ ите ашарға тотонған. Уҙып барған бер танышы уның эргәһенә килгән дә:
— Мине лә тауыҡ ите менән һыйлар инең, – тигән.
– Булмай, туған, – тигән Хужа, – был – минең ҡатынымдың тауығы. Ҡатыным, үҙең генә аша, тигәйне. Уның һүҙен үтәмәй булдыра алмайым.

Аҡыллы кеше

Хужа һәр ваҡыт үҙ алдына һөйләнеп йөрөй торған булған. Быға ғәжәпләнеп, бер кеше:
– Әфәнде, ниңә һин гел үҙ алдыңа һөйләнеп йөрөйһөң? – тигән. Хужа уға иҫе китмәй генә:
– Ғүмерем буйы аҡыллы кешеләр менән һөйләшергә яраттым. Шуларҙың береһе үҙем булам инде, – тигән.