Хикәйәнән өҙөк
...Бына беҙ улаҡ ише генә кәмәлә күл уртаһында ултырабыҙ. Һыу өҫтө тып-тын. Шулай ҙа саҡ ҡына ҡыймылдар хәл юҡ, “карабыбыҙ” ҡырынайырға ғына тора. Был хәл, күрәм, иптәшемә борсоу һала, ләкин һиҙҙермәй. Мин һағыраҡ ҡуҙғалырға тырышам. Әбүбәкерҙең ҡалҡыуысы әленән-әле батып ҡалҡа. Минеке ойоп тик тора. Сирткән һайын ул йә эре генә алабуға, йә сабаҡ һөйрәп сығара. “Ҡунағым ҡото был... — ти ул үҙ-үҙенә. — Анау йәмшек танау Ғаяз менән бер төшкәйнек, балыҡ әллә ҡайҙа ҡасып-боҫоп бөттө. Махмурҙан һуң ине теге нәмә. Балыҡтар шуның еҫенә сыҙаманы булыр. Мин үҙем дә саҡ-саҡ түҙеп ултырҙым. Һүҙ тыңлап ҡына эйәрткәйнем инде”.
Миңә бәләкәс кенә сабаҡ эләкһә, Әбүбәкер ихлас ҡыуана. “Ана ниндәй тосто эләктерҙе, — ти. — Бер эйәләшеп алһалар, һауып ҡына торорһоң әле”.
Әйтергә кәрәк, тәүге көндә лә, унан һуң да балыҡ көтөүе миңә ябырылманы. Ҡотом да, оһолом да самалыраҡ, ахыры. Өҫтәүенә, кәмәне сайҡалдырмайым тип, бөршәйеп ултырам. Был хаҡта Әбүбәкер иҫкәрткеләп тора.
Ҡояш ныҡ түбәнәйгәс, бер талай балыҡ бөтөнләй сиртеүҙән туҡтаны. Юлдашым күл ситендәге тәпәш өйгә күрһәтте. “Ана, анау бер тәҙрәһе былай ҡараған беҙҙең йорт. Бик иҫкерҙе. Быйыл һипләргә ҡул теймәне. Йәренгә һүтеп һалырға тура килер”. Тирә-яҡта йәнә балыҡ уйнай башланы. Беҙ ҡармаҡтарыбыҙға тотондоҡ. Мин тағы кинәтерәк ҡуҙғалдым шикелле. Кәмәбеҙ ныҡ ҡына сайҡалып алды. Үҙем дә ҡурҡып киттем. “Дуҫ, — тине Әбүбәкер тыныс ҡына, — май баҫҡан арт һаныңды самалабыраҡ, үлсәберәк ҡуҙғат, Ғайса йорто янындағы эскәмйәлә ултырмайһың, йәнең дә, тәнең дә тәрән һыу өҫтөндә. Әҙәм һыуға батһа, тәнен һөйрәп сығаралар, йәне тегендә тороп ҡала, сыҡмай. Йәне һыуға батҡан әҙәм ожмахҡа инмәй, ти”.
Бына ошондай дәлилдәр менән аңлатты ул беҙгә ниндәй ҡурҡыныс, ниндәй һәләкәт янауын.
Эңер алдынан ғына ярға сыҡтыҡ. Тотҡан балығыбыҙҙы Әбүбәкер, эреһе-вағы менән аралаштырып, ике тигеҙ өйөмгә бүлде:
— Күңелеңә оҡшағанын ал, дуҫ, — тине. Мин ҡаршы төштөм:
— Былай ғәҙел килеп сыҡмай, дуҫ. Мин ни бары ыбыр-сыбыр менән ҡалдым, һин һыҙырып һалдың. — Мин был һүҙҙәрҙе ихлас әйттем, әммә асылда уңайһыҙлыҡ та һиҙҙем.
— Ә нисек ғәҙел килеп сыға?
— Миңә әҙерәк, үҙеңә күберәк ҡуй.
— Һин күберәк тотһаң, шулай итер инеңме ни, дуҫ? Юҡ инде, дуҫ, һин мине гонаһҡа ҡотортма. Тиң дуҫтарҙың табышы ла, ҡазаһы ла тигеҙ бүленергә тейешле.
Бына ниндәй һабаҡ бирҙе миңә “иҫәр” Әбүбәкер. Оялыуҙан сәс төптәренән тир бәреп сыҡты. Мин дә, әлбиттә, тигеҙ бүлер инем. Эш ундамы ни? Был хәлдән тиҙерәк ҡотолоу өсөн бер өйөмдө тиҙ генә һауытыма күсерҙем.
Яр буйлап ҡайтып киләбеҙ. Беребеҙ ҙә өндәшмәй. Һүҙгә лә килешмәнек, тик һүҙһеҙ ҡалдыҡ. Байтаҡ атлағас, Әбүбәкер башлап өндәште:
— Дуҫ, — тине, — “һимеҙ арт һан” тураһында ла, һинең табыш бүлеү бизмәнең хаҡында ла хәбәрҙе ситкә сығармайыҡ. Был донъяла дуҫ бар, дошман бар...
Бынан һуң күп тапҡыр балыҡҡа төштөк. Ҡотло көнө лә, ҡотһоҙо ла булды. Әммә татыулығыбыҙға туҙан да ҡунманы.