Ҡасан ғашиҡ булғанымды хәтерләмәйем дә инде хәҙер. Хәйер, беҙ класташтар инек. Уның менән бишенсе кластан бер партала ултырҙыҡ. Дәрестәр буйы һоҡланып туя алмай торғайным егеткә. Хатта уҡытыусының өндәшкәнен ишетмәй, оятҡа ҡалған саҡтар ҙа булды. Һоҡланмаҫлыҡ та түгел шул: оҙон буй-һын, киң яурын, көр тауыш, ҡап-ҡара ҡаштар, тип-тигеҙ тештәр... Әммә бигерәк тә уның эске донъяһына ғашиҡ булдым (бер мин генәме һуң!). Үҙе аҡыллы, тәртипле егет ине. Әллә ҡайҙағы хәлдәр, күренештәр хаҡында һөйләй торғайны класташым. Шулай тамам ғашиҡ итте ул мине!
Тик… күңеле миндә түгел ине. Шул тиклем дә аҫтыртын булған үҙе: күрше ауыл ҡыҙы менән осрашып йөрөгәне хаҡында аҙаҡтан ғына белдек. Ах, шул көн, уның икенсе берәүҙе йәр иткәнде белгән көн!.. Ҡаянан да һикерге килде, һыуға ла батырға риза инем. Эй, был хыялый йәшлек…
Йылдар үтте, тормошҡа сыҡтым, балаларым тыуҙы. Һүрелгәндәй булдым. Әммә һәр саҡ иремә уның исемен әйтеп өндәшермен тип ҡурҡа инем. Тиҫтә ярым йыл үткәс, ҡабат осрашырға тура килде тәүге мөхәббәтем менән. Тыуған төйәккә һирәкләп булһа ла ҡайтып йөрөнөм, тик уны күрмәй торғайным. Ауылда йәшәгәнме, ҡалаламы – белмәйем, һорашырға һәр саҡ оялдым. Ни сәбәптәндер, класташтар осрашыуына ла килмәй ине ул.
Шулай бер саҡ ҡалала күстәнәстәр алырға онотоп, ауыл магазинына туҡталдыҡ. Бина алдында ике ир тора. Күрәм: төшөрөргә генә түгел, баш күтәрмәй эсергә яратыусылар. Үҙҙәре ергә һеңеп бөткәндәй. Ысын йәштәре күпме икәнен самалай алманым, оло күренәләр ине. Тапҡырҙарына етеүем булды, берәүһе “Миләүшә!” тип өндәште. Белһәгеҙме, йөрәгем “жыу” итеп китте. Ҡиәфәтенән дә, тауышынан да таныманым уны, ә йылдар араһында аҙашып ҡалған һөйөүем аша таныным. Шул саҡ башыма килтереп һуҡтылармы ни... Ғүмеремдә был тиклем аптырағаным юҡ ине. Эх, ҡайҙа һин, мине ғашиҡ иткән класташ?! Матур һының, татлы һүҙҙәрең?!
“Класташ, баш сығып килә, төҙәтерлек берәй нәмәң юҡмы?” – тигәнгә уянып киткәндәй булдым. Ҡулымда күпмелер аҡса бар ине, ҡарап та тормай, уға бирҙем дә кире машинаға ашыҡтым. Күңелде әллә ниндәй уйҙар баҫып алды. Ҡалаға киткәс тә, әллә нисә көн башымдан сыҡманы ул. Юҡ, был юлы ғашиҡлыҡ түгел, ә берсә ҡыҙғаныс, берсә нәфрәтле хистәр ине.
Күптән түгел тағы ауылға ҡайтҡайным. “Класташың Морат үлеп ҡалды, бисәһен ташлап ҡайтҡайны бит. Ике-өс йыл бер туҡтамай эсте лә бына китте лә барҙы", — тигән яңылыҡ еткерҙе әсәйем. "Эх, һөлөк кеүек ирҙәрҙе алып китә был эскелек”, — тип көрһөнөп ҡуйҙы аҙаҡ. Ғәзиз кешемә бер ниндәй ҙә яуап ҡайтара алманым, күрше бүлмәгә инеп, төнө буйы һулҡылдап иланым да иланым...