Кисә берәү “Ока”һын “Аҡ йорт” алдына ҡуйған. Бындай ҙа мәсхәрәне “Аҡ йорт”тоң күргәне юҡ ине әле...

Туйға әҙерләнеүҙең иң ҡатмарлы мәле — кейәү эҙләү.

— Ҡәҙерлем, нисек бешереүем үҙемә лә оҡшамай, һәр хәлдә мин мыжымайым...

— Ҡунаҡтар, һеҙ ашарға теләйһегеҙме?
— Эйе, теләйбеҙ!
— Ә ни өсөн ҡайтмайһығыҙ һуң?

Ике әхирәт һөйләшә:
— Әсмә, ирең нисек?
— Эсә, туҡмай...
— Аллаға шөкөр, сирләп ҡуймаһын...

Ҡатын-ҡыҙ ябыға икән, тимәк, ғашиҡ булған. Әгәр һимерә икән, тимәк, бәхетле.

Йоҡлап ятҡан ир янына Ғазраил килә:
— Мин һинең йәнеңде алырға килдем!
Ир ҡатынын уята:
— Йәнем, тор, һине алырға килгән!