Кәңәш
Рәдиф Тимершин тәүге китабы сыҡҡан Рәзилә Ырыҫҡужинаны осрата.
— Ҡотлайым, ҡотлайым, аҙаҡҡыһы булмаһын. Бик матур сыҡҡан. Йоҡлап йөрөмә. Хәҙер икенсеһен нәшриәткә әҙерләп тапшыра һал.
— Эй, ағай, әлегә яңылары юҡ бит әле.
— Һе, тәүге китабыңдағы әйберҙәрҙе аҙағындағын башына, башындағын аҙағына ҡуяһың да яңы китап әҙер.

Ҡотолоу юлы

Унан да әүҙем, унан да өлгөр шағир юҡтыр ул беҙҙең әҙәбиәттә.
— Халыҡ һорай бит, халыҡ, — тип әйберҙәрен редакцияға ҡалдырып китә лә иртәгәһенә үк шылтырата башлай. Әҫәрҙәренең яҙмышы нисек? Әҙерләп биргәндәрме? Ҡасан баҫылып сыға? Әҙәбиәт бүлеге, яуаплы сәркәтип, баш мөхәррир — береһе лә ҡалмай.
Бер нисә көндән йәнә һыпыртып килеп етә. Тағы бүлмәнән бүлмәгә йөрөй. Һинең ваҡытың бармы-юҡмы, үҙенекен һөйләй бирә. Арала яҙыштырған кеше булһа, үлтереп маҡтай. Һинең хикәйәләрең шәп! Шиғырҙарың үлемһеҙ! Һин — икенсе Мостай. Һинең кеүектәрҙе беҙгә күҙ ҡараһылай һаҡларға кәрәк. Нишләп һаман Салауат Юлаев премияһын бирмәй йөрөтәләрҙер...
Пенсионер кешенең ни ваҡыты күп — бер аҙҙан тағы ишектәрҙе шаҡый башлай.
— Халыҡ һорай бит, халыҡ.
Бер көндө аптыраған мөхәррир:
— Тамам аптыратты бит, бынан нисек ҡотолорға? — тип әйтеп һала.
— Унан шиғырҙарын баҫтырып ҡына ҡотолоп була, — ти һәр кемдең холҡон өйрәнеп бөткән яуаплы сәркәтип.

Ауылда йәшәр өсөн килмәгән

Бер төркөм журналистар, башлап яҙыусылар Өфө районының Шамонин ауылында йорт алырға тип зыҡ ҡубышып йөрөй. Берәүҙәре әлеге лә баяғы бөтмәҫ-төкәнмәҫ ҡағыҙ-ҡоғоҙ артынан саба, икенселәре поручитель эҙләп эт була. Дамир Шәрәфетдиновтың тыныс ҡына йөрөүенә барыһы ғәжәпләнә. Араларынан берәү, йөҙөнә хәстәрлекле ҡиәфәт сығарып:
— Нишләп ойоп йөрөйһөң, һин дә үҙеңә йорт йүнләр инең, — ти.
Дамир иҫе лә китмәй, ҡулын ғына һелтәп ҡуя:
— Һы, ауылдан килеп ауылға йәшәргә китеп бармам инде.