Һүҙ тәьҫире29.11.2017
Һүҙ тәьҫире Бергә эшләгән бик һөйкөмлө, матур, ипле, аҡыллы Нәзифә исемле бер ҡатын, үҙ эсенә бикләнеп, ауырыуға һабышҡан кеше кеүек өндәшмәҫкә әйләнде лә ҡуйҙы. Тулы, йомро ғына кәүҙәһе шиңгәндән-шиңә барҙы. Эс серен белергә теләйем, ҡайғыһы булһа, уртаҡлашайым, ярҙам кәрәк булһа, ҡулдан килгән тиклем ярҙам итәйем тигән ниәт менән һүҙ башлап ҡарайым. Юҡ, өндәшмәй — эстән һыҙа. Бер көн эштән ҡайтырға бергә сыҡтыҡ. Нәзифә автобус ишегенән инде лә мөйөшкә генә һыйынып баҫты.

— Әйҙә, алда урын бар. Улты­райыҡ, — тинем. Баш тартты.
— Оялам, — ти.
— Нимәнән оялаһың?
— Йәмһеҙлегемдән.
— Кем йәмһеҙ? Һинме? Ниңә улай тиһең? — Мин аптырап киттем.
— Ирем шулай ти. “Һинең менән урамда йөрөргә лә оялам. Ауылда ғына ҡәҙимге күренгән­һең икән. Бында әҙәм ҡарағы­һыҙһың”, ти.
Эштең ниҙә икәнлеген аң­ланым. Иртәгә­һенә бергә эшләгән ҡатын менән кәңәш­ләштек тә бик матур күлдәк һатып алдыҡ. Теге ҡатын, үҙемә алғайным, тар булды, кейеп ҡара әле, тип әйтергә тейеш ине.
Нәзифә күлдәкте кейеп ҡара­ны. Матур зәңгәр күҙҙәренә зәң­гәр төҫтәге күлдәк килешә, тәненә кипсәлеп кенә тора, йөҙөн дә асып ебәрҙе. Нәзифә көҙгөгә ҡарап моңһоу ғына йылмайып ҡуйған булды.
— Ал. Бигерәк килешә бит, – тибеҙ.
— Аҡсам да юҡ, ирем менән кәңәшләш­мәйенсә алыу ҙа уңайһыҙ.
— Аҡсаһын яйлап түләрһең әле. Ашыҡ­тырмайбыҙ. Эш хаҡы алған һайын аҙлап бирерһең йәки өҫтәмә эш алырһың.
Өгөтләй торғас, күлдәкте алдырт­тыҡ. Бергә эшләгән ир-егеттәрҙең дә күҙенә са­лынды был үҙгәреш, улар ҙа маҡтау һүҙ­ҙәре әйтте, һүҙ һыйырлыҡ, сер һатмаҫ­лыҡ кешеләр аша уның матур ҡатын икәнлеген зиһененә һалдыҡ. Эш аҙыраҡ көндәрҙә кино ҡарарға, магазиндар­ға йөрөргә лә эйәрттек. Беҙ тегендә-бында барған саҡта, башым ауырта, ауырыйым, тип һыл­тау­лап ултырып ҡалғанлығының сәбәбенә төшөндөк. Урамда ла кешенән йәшеренмәй, оялмай, кәүҙәһен тура тотоп, текә баҫып йөрөй башланы.
Ярты йыл да үт­мәне, бына тигән сибәр ҡа­тын­ға әйләнде Нәзифә­беҙ. Ире үҙе көн­лә­шә башланы, эштән ҡар­шы килеп алыр булып китте.

Рубриканы
Мәрйәм БУРАҠАЕВА
алып бара.


Вернуться назад